Μια φορα και εναν καιρο υπηρχε ενα συστημα απο ''εργολαβους''.
Αυτοι οι τυποι λοιπον πιστευαν οτι μπορουν να πιασουν τον παλμο ενος εθνους απο τα γραφεια τους...
Καθε μερα κοιταζονταν στον καθρεπτη και ευλογουσαν τα γενια τους λεγοντας ποσο δυνατοι,ακαταμαχητοι,αδιστακτοι ειναι.
Αυτους τους τυπακους που λετε τους πλαισιωσαν οι γνωστοι κολακες.
Αυτοι οι ανθρωποι που ειχαν μαθει να ζουν παρασιτικα δοξαζοντας την παντοδυναμια των ''μεγαλων'' περασαν μια ζωη ευτυχισμενη.
Ξαφνικα ομως ηρθε ενας σεισμος.Τα παλατια των εργολαβων αρχισαν να γκρεμιζονται και βγηκαν στο δρομο για να σωθουν.
Εκει συναντησαν το λαο που εχει μαθει να παλευει για να ζησει αλλη μια μερα τιμια.
Εναν λαο που δεν ηθελε ρουσφετακια,εναν λαο που ηθελε να μη ζει εις βαρος των αλλων.
Που ηθελε να εκτιμουν τη δουλεια του και να ανταμειβονται για αυτο.
Και ΝΑΙ αυτοι οι ανθρωποι μπορουσαν και ζουσαν ευτυχισμενοι.
Οι ''δυνατοι'' αντεδρασαν.
Ελεγαν "Υπαρχει και αυτη η ευτυχια και δεν την εχω οικειοποιηθει;"
Και επειδη δε μπορουσαν να κατανοησουν πως ο απλος λαουτζικος καταφερνε να ζει τη ζωη του και να αντλει δυναμη και ευτυχια απο τις απλες χαρες της ζωης αποφασισαν να την καταστρεψουν την χαρα των αλλων.
Αρχισαν να λοιδορουν το λαο.
Αρχισαν να τον μειωνουν.
Αρχισαν να προσπαθουν να τον κανουν συμμετοχο στα εγκληματα τους.
Ο λαος τους αφηνε,ομως μαζευε οργη.
Και αυτη η οργη εγινε δυναμη.
Δυναμη που σκαει στα μουτρα των τυπακων αυτων που καποτε νομιζαν οτι ειναι πανισχυροι.
Και η ιδια η ζωη τους πηγε εκει που τους αξιζει.
Στον πατο.Και κοιτανε με φθονο το λαουτζικο.Γιατι ο λαος αυτος εχει μαθει να επιβιωνει.Και να δυναμωνει και να ενωνεται και να γιγαντωνεται και να τιναζει τα βαρη απο πανω του.
Αφιερωμενο σε ολους εσας που παλευετε καθημερινα.Για τους υπολοιπους που βλεπετε τον εαυτο σας στους ''αλλους'' περαστικα.
Δεν εχει καμια συγκεκριμενη σημασια αυτο το κειμενο...Σκορπιες σκεψεις ειναι.