Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Η κρίση είναι πλέον καθημερινό στοιχείο της ζωής όλων των επαγγελματιών. Ακόμα και επαγγέλματα που θεωρούνται ως «απαραίτητα» αντιμετωπίζουν πρόβλημα ρευστότητας και πτώσης των πωλήσεων. Άλλα που θεωρούνται ως «πολυτελείας» έχουν χτυπηθεί πιο βαριά, με σοβαρά προβλήματα χρωστούμενων και απολύσεων. Η παγκόσμια κρίση έκανε ορατά προβλήματα της χώρας μας που προϋπήρχαν πολλά χρόνια και διαδικασίες ελέγχου που πλέον λάμπουν δια της απουσίας τους. Μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία λοιπόν οι πολιτικοί της χώρας μας, και δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα σε καμία παράταξη αφού έχουν αποδείξει τα ίδια, μέσα από τα χρόνια, βάλθηκαν να διορθώσουν κάποια πράγματα. Τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα και στοιχήματα ήταν και είναι, ο περιορισμός του κόστους του δημοσίου και η πάταξη της φοροδιαφυγής. Ας μην υπερβάλουμε ως προς τα προβλήματα. Πολλά κράτη με καλύτερα δημοσιονομικά μεγέθη έχουν ανεξέλεγκτες δαπάνες και η φοροδιαφυγή υπάρχει πρακτικά όπου υπάρχει και ο άνθρωπος. Αυτό που είναι πολύ λάθος στην δική μας περίπτωση είναι τα πολλά χρόνια που υπάρχουν αυτά τα προβλήματα και η έλλειψη διάθεσης από όλους και κυρίως από τους κυβερνόντες να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις που χρειάζονται. Με την κατάλληλη δικαιολογία πλέον αυτές οι αποφάσεις παίρνονται σιγά σιγά…
Και αυστηρά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής που θα μειώσουν δραματικά το ποσοστό των επιχειρήσεων που την πράττουν, και ισότητα στο τρόπο αντιμετώπισης των διαφόρων επαγγελμάτων. Αυστηρότεροι έλεγχοι σε μεγάλες επιχειρήσεις και σκάνδαλα. Φυσικά όλο και κάτι θα ξεφύγει και ειδικά κάτι που είναι προσφιλές σε κάθε παράταξη. Αλλά είναι κινήσεις σε θετικό πρόσημο. Σκάνδαλα και «ρουσφέτια» πάντα θα υπάρχουν όσο τέλειοι και αν γίνουμε. Αρκεί να τα κυνηγούν κάποιοι ώστε να μειώνονται συνεχώς και να μην γίνονται στα μεγέθη που αποκαλύφθηκαν, και κυρίως να μην θεωρούνται «κοινή πρακτική» για τις συναλλαγές του δημοσίου.Αυτός ο εκτροχιασμός της χώρας μας δυστυχώς αντανακλάται και στους πολίτες της. Τα τελευταία χρόνια μέσω του τραπεζικού δανεισμού οι περισσότεροι Έλληνες ζούσαν σε μεγαλύτερη καταναλωτική βαθμίδα από όσο δικαιολογούσε η οικονομική κατάσταση τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο μέσος Έλληνας ξόδευε χρήματα που ακόμη δεν είχε παράγει, όχι για επενδύσεις αλλά για καταναλωτικά αγαθά που ήταν περιττή πολυτέλεια. Αυτή η αλλαγή είναι και αυτή που θα φανεί περισσότερο στον κόσμο. Το «πισωγύρισμα» όσο αφορά την ποιότητα της ζωής μας. Αν το σκεφτούμε σωστά όμως δεν είναι τόσο τραγικό. Δεν θα πεινάσουμε. Θα τρώμε το ίδιο καλά. Το αυτοκίνητό μας όμως δεν θα είναι καινούριο κάθε 2 χρόνια ούτε μεγάλης αξίας. Οι διακοπές μας θα είναι μετρημένες. Οι βραδινές έξοδοι πιο λίγες ανά μήνα και πιο μετρημένες. Η τηλεόρασή μας θα είναι πιο νορμάλ διαστάσεων. Δεδομένου ότι έχουμε πρόβλημα οι θυσίες δεν είναι τρελές.
Αυτό που είναι πολύ σοβαρό όμως είναι να μπορέσει να πετύχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση από σήμερα μέχρι και τα επόμενα χρόνια μια ομοιόμορφη κατανομή αυτού του βάρους. Ξέρουμε ότι το βάρος της κρίσης θα το πληρώσουμε όλοι μας. Δεν μπορεί να το πληρώσει όμως το ίδιο ένας επαγγελματίας που φοροδιαφεύγει ή ένα υπερχρεωμένο νοικοκυριό που δεν αντιστάθηκε, με έναν συνταξιούχο που ούτε πολυτέλεια έχει στη ζωή του ούτε περιθώρια να μειώσει την ποιότητα της ζωής του. Πολλές ομάδες της κοινωνίας μας αν πιεστούν και άλλο, τα οικονομικά προβλήματα θα γίνουν κοινωνικά. Και εκεί είναι που αρχίζει να χάνεται η έννοια του κράτους και της λειτουργίας του.